Ondan bana kalan yassı bir taş parçasıydı, kumsalından koparılmış somut bir parça.
Şöyle demişti avuç içime koyarken, "Bu taş yokluğumda beni sana hatırlatsın."
Gidecegini o zamandan belli etmişti belki de...
İhtimalini bile düşünmek istemeyen güçsüz yüreğim sormaya cesaret edemedi o zaman; "Gidecek misin beni varlığına doyurmadan?" diyemedim...
Neyi öğrendim biliyor musunuz gidişiyle? "Hiç gitmez gibi kalanlar bile gidermiş, hiçbir mantık çerçevesi bırakmadan hem de..." Hayat gidenlerin ardından bakmayla sürüp gitmezmiş her zaman. Hep derim ki, "Gidene dağ dayanmaz, önünde durmaya değmez..."
Son değildir birinin gidişi, olsa olsa bir başlangıç olmalıdır. Sebebi ise belli, her giden yeni bir hikayenin açılmasına sebep olur hayatımızda. Ve öğreniriz doya doya, gidenler mutlaka bir ders bırakıp gitmişlerdir hayatımıza...
Bunları anlamam mı? Elbette uzun sürdü biraz. Önemli olan ders çıkarmaktı ama bence. Demişki Abdülhak Hamid Tarhan; "Felaket gibi hoca az bulunur." Bize felaket gibi gelen herşeyin sonunda, toparlanmadık mı bunca zaman? Allahım beterlerinden saklasın herşeyin...
Sevgiler ve saygılar... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder