Git Kendini Çok Sevdirmeden, Görmüyorsun - #BirKitapBirMüzik

Git Kendini Çok Sevdirmeden - Tuna Kiremitçi

3 gün önce bitirdim bu kitabı, Tuna Kiremitçi'nin okuduğum ikinci kitabı oldu... Merom okumam için getirdiğinde, "Eski kitap bu, biraz dökülüyor sayfaları ama ben okuduğumda sevmiştim." dedi bana.

Kitabı iki günde bitirdim, güzeldi gerçekten. Kısa kitaplar, bazen konu gereği uzasa bile bitiyor elbet ama bazen ne kadar okusan da akmıyor nasılsa. Tuna Kiremitçi bu kısa kitabında başarılı idi bu anlamda. Ama yine de sonunu dahi beğenmezsem üzüleceğimi düşünerek okudum bu kitabı da. Çünkü Tuna Kiremitçi'yi şarkılarından da, bir önceki kitabından da çok sevmiştim ya, düşüncem o aramızdaki yazar-okur bağı da kopmasın düşüncesi işte...

Ama gel gelelim yine de hikaye bittiğinde ben kendimi eksik hissettim, kitabın eksik kalmış bir yanı ve insanı hüzünlü bırakan bir hikayesi vardı. Yarım kalmış hayatlar mı dersiniz, bir işe yarayamadığını hissetmiş insanların sizde bıraktığı etki mi... Bir o kadar da, istediği sevgiyi görememiş ve boşta kalmış kalpleri okumuşum gibi geldi. 

Bir de karakterlerin normal hayatlarını anlatırken ki hüznü vardı. Derin şeyler hissedip, o derinliğin karşılığını alamayan ve kendini hayata bir yandan küsmüş bulan insanlar vardır hani! Kitap bu halin içinde hissettirdi beni, onları hem anladım hem de karmaşıklıklarının içindeymişim gibi hissettim yani...

Hikaye güzeldi, alıntılarım da oldu. Mesela en beğendiğim diyalog şuydu;

“Söyler misin” dedim, “insan nasıl değişir?”

“İnsan değişmez” diye yanıtladı, elindeki taşı evirip çevirerek.

“Hep böyle mi kalacağım?

“Hayır. Bazı şeyler değişecek tabi.”

“Mesela?”

“Büyüyeceksin. Yetişkin olacaksın.”

“Ve değişmeyeceğim, öyle mi?”

“Şu meraklı bakışların, soru sormayı sevmen, düzensizliğin… Bunlar değişmeyecek. Ama kendini tanıyacaksın.”

“Şimdi tanımıyor muyum?”

”Tanıyorsun ama az. Ömrümüz kendimizi öğrenmekle geçer.”

“Ama ben benim işte… Bunu bir daha niye öğreneyim ki?””

“Önlemler almak için.”

“Önlemler mi? Neye Karşı?”

“Kendimize. İnsana kendisi kadar hiçbir şey kötülük yapamaz hayatta.” 

Tuna Kiremitçi'nin kalemini seviyorum yani, bu sefer biraz daha fazla üzmüş olsa da... :)

Görmüyorsun - Tuna Kiremitçi ve Gözde Öney

Sonra bugün de, kitap hakkında bir şeyler yazmayacağımı düşünürken; bu şarkı çıktı karşıma, Gözde Öney ile düetini yayınlamışlar. Tuna Kiremitçi ve Arkadaşlarının düetlerini seviyorum, ikinci albümü de çıkarmışlar işte... Bunu da sevebileceğimi tahmin ediyordum ama kitap gibi hissedeceğimi bilmiyordum. Şu sözden sonra oldu;

Kendini çok sevdirmeden git istersen artık Nasıl olsa bu yüzden ölmüyorsun...

Kitap gibi oldu, bir durgun hüzün aldı beni, kitabın bir parçasıymış gibi hissettim. Sanki Tuna Kiremitçi bu müziği kitap için seslendirmiş gibi! :) Olur mu olur ve eğer öyle bir şey varsa da Tuna Kiremitçi açıklasın lütfen! =)

Bir Tuna Kiremitçi kitabı daha okudum yani, 3-4 gün sonrasında da bu şarkıyı dinledim ve ikisini çok bağdaştırdım. Sözlerini çok manidar buldum ve kitabın hikayesini şarkıya yansıtmışlar sanki, dedim. Dinleyip bunu hissedebilir misiniz bilmem ama biraz eksik kalmış bir insan tadı aldım şarkı sözlerinden de. Eksik kalmış bir aşk hikayesi, eksik bir hayat hikayesi gibi bir şarkı sanki... 

Bu bilgilerle dolu bu yazım da burada dursun istedim sonra. Yine beni okuduğunuz için teşekkürlerimle, sevgiler; yine görüşmek dileğimle... :)