Gündemimizin en keskin zamanlarında, bir sessizlik kondurmaya çalışıyorum bir süredir kendim adına. Sağlığım için, psikolojim için, kendi kendimi yememek için... Olmuyor ama sabredebildiğim süre dolunca, bazen susamıyor ve başlıyorum konuşmaya yine böyle; içten gelen tabirlerimle... İçim hep iyilik olmasını istiyor, "kimsenin canı yanmasa" diyor...
Korkularımı endişelerimi ve olabilecekleri konuşmak yorucu da olsa konuşmaya başlıyorum, yeniden ve yeniden.... Ülkem adına ailem ve kendim adına korkuyorum yine bu sıra. Korkmayan var mı onu da bilemiyorum aslında. Birden bir eve bomba düşüyor, sonra hissiyatı tüm benliğimize yayılıyor. Evlat, kardeş, abi, baba, dayı, amca; her ne yere sahipse o kişi hayatında, senden biri de oluyor bir anda. Olması gerekenin o olduğunu bilen iç güdün ve vicdanın biliyorsun... Hangi kandan, hangi dinden, hangi taraftan olursa olsun; bir can sonuçta, yansın istemiyorum...
Çok konuşamayacağım yine aslında, ben yine üzgünüm içten içte. Hepimizde bir öfke, hala bir ayrım hala öleni kimliğine ve statüsüne göre ayırma çabası varken; umut dolu olamıyorum bazen. Evlattı, babaydı, kardeşti diyememe durumları... Üzücü, şehitlerimiz için de diğerleri için de. Hepsine rahmet diliyorum öncelikle, Allahımdan ise tüm ülkeme sabır diliyorum...
Tekrar tekrar toparlamak zorunda kalıyorum bu sıra kendimi, güzel şeyler olacağına inanmaya ve dualarımı sıralamaya devam edebilmeme devam etmek için... Savaşları çıkaran devletler, canı yanan ise bizleriz. Bunu da hazmedemiyorum...
Ne dersem diyeyim; Aşkım Kapışmak'ın sözleri kadar anlatamayacağım kendimi, biliyorum. Savaşı çıkaran devletler, canı yanan ise bizler iken; bitiremeyeceğimiz gibi çoğaltmayalım isterim, içimizdeki kini, öfkeyi ve birbirimize yaptığımız her türlü saldırıları... İçinizdeki iyiye ve güzelliğe bakan tarafınızı konuşturun önce, öfkenize değil dua etmeyi tercih eden yanınıza kulak verin. Düşman olmak değil, bir olma zamanı şimdi. Bir arada yaşamak zor da değil, savaş olduğu zaman bir olan atalarımızı düşünelim. Yıllar yolu birarada yaşayan bizler değil miydik? Ne ara bu hale geldik biz, ne ara içimizdeki kötüye yenilir olduk?
Önce içimize bakalım ne olur. Öfkemizi kontrol edelim, psikolojik çökertmeye yenilmeyelim. Bizi içten de dıştan da çökertemezler, yeter ki biz isteyelim. Sevgiler...
Not; Resim Aşkım Kapışmak Facebook adresinden alıntıdır. Yani Buradan... Anlatabilseydim, daha uzun cümlelerde Aşkım Kapışmak'ın söylediklerini söylemek isterdim. Kalemine sağlık Aşkım Kapışmak'ın... Bilirsiniz, çok severim kendisini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder